Enige tijd geleden was ik verdwaald, en ben ik onbewust een verkeerde richting opgegaan. Een richting waarin ik naar mate ik ouder werd mijzelf verloor. Ik was op, moe en misschien zelfs wel wat depressief. Problemen en vragen bleven zich aandienen. Ik piekerde en sliep slecht. Mijn gedachte-stroom was niet meer te stoppen, ondanks mijn yoga en meditatie. Ik maakte mij er in eerste instantie niet druk om, het gebeurde wel meer dat ik een beetje moe en minder positief was. Maar in dit geval bleek ik zowel geestelijk als lichamelijk hier steeds meer ongemakken van te ondervinden totdat er iets in mij knakte en de huisarts zei dat ik het rustig aan moest gaan doen.

Het moment was daar om eens stil te staan en bewust een andere richting te bepalen. Ik koos voor een wandeling, een pelgrimage om te zoeken naar deze nieuwe richting. Het werd de "Camino Santiago de Compostella".  

Een wandeling door het noorden van Spanje, waar ik wandelde door een verscheidenheid aan landschappen, in aanraking kwam met diverse culturen en fraaie architectuur. Waar de tijd altijd van ondergeschikt belang bleek. Er was geen tijd.

Het mooiste op deze route was de samenkomst van zoveel verschillende nationaliteiten. Waarbij een ieder zijn of haar eigen verhaal te vertellen had, over hun route, hun richting in hun leven. En ik,  ik luisterde, vroeg en luisterde, en leerde.

Deze periode, uiteindelijk 6 weken, heeft mij, naast de speciale ontmoetingen, veel inzicht gegeven in wat echt belangrijk voor mij is.

Namelijk dat ik een luisteraar wil zijn, een "luistercoach".

Wie wandelt er met mij mee?

 

                        mIKeLUITERt